Nieśmiałość

Nieśmiałość to problem występujący zarówno u osób młodych jak i starszych. Zaczyna się w dzieciństwie i ciągnie przez wiele lat. Życie wymusza u człowieka dotkniętego tą przypadłością, codzienne radzenie sobie i z czasem udaje się ją zamaskować i funkcjonować możliwie poprawnie. Tylko od czasu do czasu, w sytuacjach wyjątkowo niepewnych – nieśmiałość odzywa się i powoduje wewnętrzny ucisk.

Nieśmiałość…

jest wewnętrzną świadomością własnej niezdolności do podjęcia działań o charakterze społecznym. Utrudnia poznawanie nowych ludzi, zawieranie przyjaźni.

Towarzyszą jej negatywne stany emocjonalne – takie jak lęk i poczucie samotności. Nieśmiałość powoduje poczucie dyskomfortu, a w skrajnych przypadkach może prowadzić do zaburzeń psychosomatycznych. W sytuacjach stresowych u osoby nieśmiałej występują takie objawy fizjologiczne jak: wypieki na twarzy, drżenie rąk, szybkie bicie serca czy tez zaburzenia żołądkowe. Symptomy te związane są z lękiem przed wyśmianiem i odrzuceniem. Osoby nieśmiałe krytycznie spostrzegają siebie, mają zaniżoną samoocenę, bywa że się izolują i unikają kontaktów towarzyskich.

Omawiane zachowanie wynika z biologicznych predyspozycji, ale w dużej mierze wzmacniane jest przez wychowanie. Częste uciszanie dziecka, dyrygowanie nim, narzucanie dorosłego stylu reagowania i nie pozwalanie na spontaniczne reakcje nie pomagają w przezwyciężeniu tej cechy. Carl Schwartz z Massachusetts General Hospital zaobserwował, że ludzie zamknięci w sobie mają zwiększoną aktywność w jądrze migdałowatym – obszarze mózgu odpowiedzialnym za powstawanie nieśmiałości. Nawet, gdy w późniejszym wieku, drogą racjonalnego myślenia dochodzi do pokonania nieśmiałości – w sytuacjach stresowych ta część mózgu wykazuje zwiększoną aktywność. Oznacza to, że pomimo nabycia umiejętności społecznych – w środku odczuwa się dyskomfort i napięcie.

Genetycznie uwarunkowaną nieśmiałość u dziecka…

można pokonać przez odpowiednie wychowanie. Nieśmiałe dziecko należy zachęcać do większej aktywności wśród rówieśników i dorosłych. Częste pytanie dziecka o jego zdanie, o to co mu się podoba lub nie – uczy dziecko, że inni liczą się z jego zdaniem i są ciekawi jego opinii. U lękliwych dzieci należy kłaść nacisk na rozwijanie poczucia wartości oraz pewności siebie. W przeciwnym razie nieśmiałość pozostawiona samej sobie u dziecka może w dorosłym życiu uniemożliwić normalne funkcjonowanie w grupie.

W jaki sposób walczyć z tą przypadłością w życiu dorosłym? Pierwszy krok do jej pokonania to powrót pamięcią do wydarzeń z dzieciństwa i poznanie przyczyn zagubienia i nieufności wobec innych. Poznanie i zrozumienie przyczyn nieśmiałości, oraz własnych reakcji w sytuacjach stresowych pozwala na twórcze podejście do problemu. Krok drugi to nic innego jak nieustanne próby przezwyciężenia lęku w stosunku do ludzi. Umiejętności społeczne można rozwijać i się ich uczyć. W jaki sposób przełamywać wewnętrzne bariery? Przede wszystkim samemu próbować nawiązać interesującą rozmowę. Skomplementować kogoś, poprosić o pomoc, odkryć trochę z siebie. Zainteresować się wiedzą drugiej osoby, sprowokować do mówienia o sobie, ale jednocześnie komunikować swoje myśli i uczucia w stosunku do  tego, co druga strona powiedziała lub zrobiła. Gdy rozmowa się kończy nie należy zapomnieć o pożegnaniu.

Pokonywanie nieśmiałości to nieustanna praca, ale jest to trud przynoszący nieustanne korzyści. Wszystkim nieśmiałym Czytelnikom życzę sukcesów w tym działaniu.